Vanochtend heb ik drie Anansi-verhalen verteld voor alle kinderen van Basisschool Knotwilg op het Keti Koti feest in Amsterdam Zuidoost: de viering van 150 jaar afschaffing van de slavernij (maar in Suriname pas tien jaar later effectief: de plantage-eigenaren moesten eerst worden afgekocht …).
’t Blijft vreemd dat ik Anansi zelden of nooit tegenkom in boeken over de slavernij, terwijl deze superheld toch als geen ander symbool staat voor hoop en vrijheid. Verhalen en geloof: het enige dat kon worden meegenomen uit Afrika op de trieste tocht over de oceaan.
De reden zal zijn dat vertelde geschiedenis geen bewijs is. Alleen geschreven bronnen tellen, die zijn duidelijk te dateren. Toch zal Anansi even oud zijn als onze sprookjes, een jaar of vierhonderd al gauw. Met dank aan mijn inspirator Meester Johan Ferrier en zijn overgrootmoeder Ma Tante (geboren in 1827) van wie hij de Anansi-toris hoorde, begin vorige eeuw; net zo wonderlijk als dat wijlen mijn grootmoeder (van 1900) mensen heeft gekend die in de Napoleontische tijd geboren waren … One handshake away.
Anansi, een web kriskras over de wereld, altijd dichtbij.
[Foto’s: Bruno Sprenger]
______________________________________________________________________________________
Anansitori’s zijn online te lezen op de Volksverhalen Almanak
______________________________________________________________________________________
